Verhalen

Sunlit Days

Mediterrane verhalen van weleer
badend in de zon

Hoofdstuk 0

De koorddansers
van de zee

Hoofdstuk I

De laatste
vuurtorenwachter

Hoofdstuk II

De vormgever
van bezieling

Hoofdstuk III

Geliefden, rock
en wijn

Epiloog

Sunlit
Days

Hoofdstuk 0
De koorddansers van de zee

Een zee badend in de zon: de Middellandse Zee. Een ongekende rijkdom aan leven in riffen die dreigen te verdwijnen

Dit is het verhaal van Equilibrio Marino, een groep mensen die zich inzetten voor een doel: het ecosysteem van onze zee behouden en herstellen. Het is het verhaal van een samenwerking met Cosentino bij het nastreven van een gemeenschappelijk doel: het leven teruggeven aan de zee dat het ons geeft.

De Middellandse Zee, de Mare Nostrum, onze zee. Meer dan een kaart, een klimaat, een beschaving of een schilderij. De Middellandse Zee is een unieke manier van leven waarbij je het leven op een bijzondere en intense manier beleeft. Een bijzondere manier van zien, denken en doen die de hele planeet heeft beïnvloed.

De verbinding met de zee, de zon en de natuur smeedt een vriendelijk, lachend, genereus en aards karakter. Het maakt ons “langzaam levende” mensen bewust van het belang van de natuur. We leven in het hier en nu. We genieten van elke dag en elk moment. Het is een smeltkroes van culturen, gesmeed door de eeuwen heen, met een historische en culturele diversiteit die ons karakter heeft gecreëerd.

De Middellandse Zee is een ode aan biodiversiteit,
aan de balans van het leven.

Deze Mare Nostrum is zijn weerspiegeling. Een ode aan de biodiversiteit, een dans van soorten die naast elkaar bestaan in een constant en delicaat evenwicht. De Middellandse Zee herbergt meer dan 12.000 soorten inheemse planten en dieren, waarvan er vele met uitsterven worden bedreigd. De boosdoener heeft een naam: plastic.

Onze zee bereikt recordniveaus van microplastic vervuiling. De concentratie van microplastic bereikt 1,25 miljoen fragmenten per km2 en treft nu al meer dan 130 diersoorten. Dit leven waar we zoveel van houden, kan niet bestaan zonder de zee die het voedt. Het is tijd voor bewustwording en actie. Het is tijd om het leven dat de zee ons geeft terug te geven aan de zee.

Hoofdstuk I De laatste vuurtorenwachter

Nachts flitst een klein licht aan de horizon met hypnotiserende cadans in een poging te concurreren met de lichtgevende beestachtigheid van een zonnige dag in de Middellandse Zee. Het is de vuurtoren van Mesa Roldán in Carboneras. Mario, de wachter, begeleidt de matrozen naar hun bestemming.

Een nobele baan omringd door water, wind en zout. Wit valt alles binnen met zijn licht in deze vuurtoren, deze poolster voor schepen, hij maakt gebruik van dagen van eenzaamheid om verhalen te schrijven. Zoals die van de laatste vuurtorenwachter.

Op een ochtend in Madrid vindt Mario een advertentie in de krant. Iets trekt zijn aandacht: een academie die competitieve examens voorbereidt voor toekomstige vuurtorenwachters. Maanden later was de zee van asfalt vervangen door een andere die hun leven veranderde: de Middellandse Zee. In niemandsland, met 150 kilometer zee aan de horizon, zijn duizenden lichtjes vervangen door één lantaarn: die van zijn vuurtoren.

Al meer dan 28 jaar werkt hij in het natuurpark Cabo de Gata Nijar, waar het leven langzaam wordt geleefd. Het is gemakkelijker om je te concentreren op de dingen die er echt toe doen, op wat essentieel is. Elke dag is een symfonie van kleuren die hem elke zonsopgang en zonsondergang geeft terwijl de onophoudelijke wind melodieën in zijn oor fluit.

“Als ik weg ben, blijft het licht schijnen. Gidsend.
Alles binnenvallend.”

Mario’s charisma is duidelijk wanneer hij de eenzaamheid van de vuurtorenwachter noemt. Eenzaamheid is een geschenk als je niet alleen een lichtbewaarder bent, maar ook een schrijver. Wanneer je een geboren verhalenverteller bent. Zoals de verhalen verwoord in zijn eigen bibliotheek, de 17 boeken die in zijn eigen handschrift zijn verschenen over een vergeten beroep.

Mario is de laatste vuurtorenwachter. De laatste van een beroep veroordeeld door technologie. Als hij met pensioen gaat, komt er niemand meer in de vuurtoren. Alles wordt geautomatiseerd. Maar meer dan 100 jaar geschiedenis zal voor altijd worden weerspiegeld in de verhalen die hij schrijft, de museumwaardige restanten van zijn levenswerk. Hij zal de verhalen van alle vuurtorenwachters vertellen. Wij zullen de zijne vertellen. Als Mario weg is, gaat het licht door. Gidsend. Alles binnenvallend.

Hoofdstuk IIDe vormgever van bezieling

Noten van een flamencogitaar en de geur van cipreskrullen vullen de lucht bij Nijar. Een zonovergoten stad die David in de val lokte, ertoe aangetrokken als Icarus. Een gitaarbouwer geboren in Lyon die toevallig zijn wortels in Andalusië vond.

Knopen en aders worden tonen gebeeldhouwd door zijn beitel. Een manier om het leven buiten de mal te begrijpen, gebaseerd op plezier en kunst. Een poëtische daad van rebellie en een glimlach in G-sleutel.

Licht stroomt door een achterruit, waar de zon de kamer verlicht en de dansen van talloze zaagselkrullen tekent. Schetsen en blauwdrukken van unieke gitaren bevolken de muren en een symfonie van verschillende houtgeuren doordringt de atmosfeer. Er zijn maar weinig plaatsen magischer dan de werkplaats van een gitaarbouwer.

Licht stroomt door een achterruit, waar de zon de kamer verlicht en de dansen van talloze zaagselkrullen tekent. Schetsen en blauwdrukken van unieke gitaren bevolken de muren en een symfonie van verschillende houtgeuren doordringt de atmosfeer. Er zijn maar weinig plaatsen magischer dan de werkplaats van een gitaarbouwer.

“Als je iets met liefde doet,
doe je iets magisch.”

Zijn liefde voor zijn vak is even besmettelijk als zijn liefde voor het leven. Genietend van elk detail. Nadenkend over de reis en niet over de bestemming. Zijn handen strelen het hout, dwalen over zijn gereedschap en dwalen over het oppervlak van de flamencogitaar waaraan hij werkt.

Hij forceert het en tikt er zachtjes op. Hij zoekt zijn buigpunt voordat het breekt, alsof het een allegorie is van het leven dat ons meesleurt in zijn maalstroom. Hij vindt de vlakte die hij zoekt en glimlacht opnieuw. Het spreekt van tachtigjarige cipressen die in plaats van degenen die vertrekken te begeleiden, een nieuw leven beginnen en degenen die achterblijven met akkoorden vullen.

Het spreekt van magie, oorzaak en gevolg. Om te luisteren naar wat iemand wil en dapper te zijn en door te zetten. En van liefde. Voor hout. Voor muziek. Voor kunst. Voor het leven.

Hoofdstuk IIIGeliefden, rock en wijn

In Fondón, tussen Sierra Nevada en Gádor, wordt alles overspoeld door roodtinten. Het rood van de kleigrond in ravijnen bezaaid met amandelbloesems. Het rood van de wijn die even onverklaarbaar is als het paar dat zijn wijnstokken cultiveert: Rober en María del Mar.

Het rood van twee harten die tegelijk kloppen en de flessen en zielen vullen van degenen die ze bezoeken. Dit is een verhaal over liefde, rock en wijn.

In Fondón, te midden van een onmetelijke kalmte, vinden we de veilige haven van Rober en María del Mar, hun wijngaard, hun verbinding met het land en de natuur. Een kleine enclave die eruitziet als iets uit een sprookje, omgeven door de immense bergen van Sierra Nevada, op een hoogte van bijna 1.000 meter, in een oude gletsjervallei, worstelen de zon en de wind ongehinderd op doorschijnende hectares velden, rotsen, roodgekleurde aarde en legers wijnranken.

Toen ze tien jaar geleden bij deze kleine wijngaard aankwamen, voelden ze allebei die connectie: het was hun plek, de plek om zich te vestigen.

“Je moet leren luisteren naar wat je
gedach-ten en het omliggende land je vertellen.”

Het echtpaar geniet van een perfecte connectie met het land. Ze voeden zichzelf met de zon om hun huis te voeden en het water uit de irrigatiesloot om hun wijnstokken en levens te besproeien. Ze verwennen de aarde en het geeft hun genegenheid terug met dagen van liefde en oogsten van wijn gemaakt zoals het eeuwen geleden was. Een wijn met een unieke smaak, fruit van dat kleiachtige en magische land, alleen gemaakt met druiven. Pure druiven: Pura Vida.

Pura Vida is het pad van deze twee rockers, de manier om hun gevoelens over te brengen, de manier waarop hun leven is getransformeerd om in een fles wijn te belanden. Als ze naar elkaar kijken, realiseer je je dat er wezens zijn die voorbestemd zijn om elkaar te ontmoeten en te vergezellen. Om van elkaar te houden en voor elkaar te zorgen. De sprankeling in haar ogen, de vluchtige liefkozingen, de gestolen kussen terwijl ze bezig zijn met hun dagelijkse klusjes.

Ze ontmoetten elkaar op het juiste moment en op de juiste plaats en besloten te luisteren naar wat hun geest, hun hart en de aarde om ze heen hun vertelden, en uiteindelijk plantten ze hier hun wortels, dieper dan die van hun eigen wijnstokken. Passie. Kracht. Wortels. Connectie.